“Toen ik wakker werd was het ineens stil in mijn buik. Oorverdovend stil. Ergens is hij er heel stiekem en bizar snel tussenuit gepiept.”
Kijk…dit is Finley. Finley Midnight ⭐️
Deze Indoboy telde bij zijn geboorte maar liefst 44 cm op de lat en woog 1260 gram schoon aan de haak.
Na acht jaar kinderwens en een slopend IVF-traject met vijf miskramen, zag het er deze keer voorzichtig hoopvol uit. We hadden ons eigenlijk al neergelegd bij een toekomst zonder kinderen, dus we konden ons geluk niet op toen er bij de eerste echo een kloppend hartje knipperde. Kleine Finley heeft echter slechts 27 weken in mijn buik gelogeerd. Want na een perfecte zwangerschap en een plottwist die nooit had mogen gebeuren is onze tiny overlord op 11 mei 2024 weer gaan slapen.
SHIP. Zo heet het fiasco dat in mijn lijf tot ontploffing kwam. Spontaneous Hemoperitoneum in Pregnancy. Een spontane bloeding, in mijn geval veroorzaakt door een fatale kettingreactie waarbij endometriose zich zodanig had verbroederd met mijn eierstokken en een cyste, dat de boel kapotscheurde toen mijn baarmoeder groeide. Zeldzaam as fuck blijkbaar. Want in de afgelopen 25 jaar zijn er in heel Nederland maar 40 gevallen van bekend. Je verzint het niet.
Buiten mijn buik heeft Finley nooit geleefd. De laatste keer dat ik hem voelde was in het ziekenhuis, vlak voordat ik na uren creperen eindelijk een keer in slaap viel. Toen ik wakker werd was het ineens stil in mijn buik. Oorverdovend stil. Ergens is hij er heel stiekem en bizar snel tussenuit gepiept. En dat moet echt een zaak van minuten zijn geweest, want ik werd constant in de gaten gehouden. Bloeddruk, hartslag. You name it.
Tsja. Misschien hadden ze Finley inderdaad met een keizersnede kunnen halen. Hij was de grens van levensvatbaarheid immers al dik voorbij. Maar op de pijn na was er die hele nacht geen enkele aanwijzing dat er met munchkin of mij iets aan de hand was. En in een gezond lijf ga je niet snijden. De vraag of een MRI de bloeding zou kunnen hebben gespot is ook op tafel gekomen. Maar uiteindelijk ging het die nacht met zo’n ontiegelijke noodgang mis, dat alle speculatie bijzaak werd. Want op vrijwel hetzelfde moment dat de verloskundige bevestigde dat ze geen hartactiviteit meer zag, raakte ik door extreem bloedverlies in shock en lag ik al onder het mes voor een spoedoperatie die ik ternauwernood heb overleefd.
En daardoor is Finley dus overleden. Omdat hij geen bloed meer kreeg. Omdat mijn lijf het nodig vond om een slagader te vernielen en 5,5 liter bloed in mijn maag te pompen.
We hebben nog één cryo in het vriesvak liggen, maar kunnen er helaas niet omheen dat Finley z’n kamer in een teringbende heeft achtergelaten. Tijdens de operatie hebben de chirurgen namelijk flink lopen huishouden, dus dikke kans dat de binnenkant van mijn buik niet meer weet wat voor en achter is. Om van al het nieuwbakken littekenweefsel nog maar te zwijgen. Een terugplaatsing in mijn lijf is dus tricky. Niemand kan zeggen of ik een volgende zwangerschap overleef, want de kans op herhaling is fiftyfifty. De gevaarlijkste vorm van Russische roulette.
En de overweging is of wij dit laatste spelletje gaan spelen…